تأثیر مکمل‌گیری کوتاه‌مدت ویتامین E‌بر زمان رسیدن به واماندگی و پراکسیداسیون لیپیدی

برای تعیین تاثیر مکمل‌گیری کوتاه‌مدت ویتامین E بر زمان رسیدن به واماندگی و تغییرات پراکسیداسیون لیپیدی استراحتی و بعد از یک جلسه فعالیت درمانده‌ساز 19 دانشجوی مرد سالم دانشگاه مازندران انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه ویتامینE (9 نفر) و دارونما (10 نفر) تقسیم شدند. گروه ویتامین E‌ روزانه یک عدد کپسول حاوی 400 واحد بین المللی آلفا توکوفرول استات و گروه دارونما 4/0 گرم نشاسته را در کپسول‌های مشابه به مدت 45 دقیقه قبل از صرف شام و به مدت 14 روز مصرف کردند. خون‌گیری با شرایط کاملاً مشابه در دو مرحله قبل و بعد از مکمل‌گیری و هر مرحله در دو نوبت قبل و بلافاصله بعد از آزمون درمانده‌ساز روی چرخ کارسنج و به دنبال 12 تا 14 ساعت ناشتایی شبانه انجام شد. زمان رسیدن به واماندگی نیز ثبت گردید. برای تعیین مقادیر مالون‌دی‌آلدهید از روش تیوباربیتوریک اسید استفاده شد. داده‌ها با استفاده از روش‌های آماری مناسب شامل آزمون اندازه‌گیری‌های مکرر، آزمون تعقیبی LSD و آزمون T در سطح 05/0 P≤ تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که دو هفته مکمل‌گیری باعث افزایش زمان رسیدن به واماندگی شد، ولی به لحاظ آماری معنادار نبود. به علاوه اجرای فعالیت درمانده ساز در هر دو گروه، با افزایش معنادار شاخص پراکسیداسیون لیپیدی (MDA) همراه بود، که با مکمل‌گیری ویتامین E به طور معنا داری هم در شرایط استراحتی و هم پس از ورزش کاهش یافت. از سوی دیگر، تغییرات بین‌گروهی پراکسیداسیون لیپیدی استراحتی و پس از ورزش، پس از دوره مکمل‌گیری معنادار بود. لذا بر‌اساس این یافته‌ها می‌توان گفت اگرچه مکمل-گیری کوتاه‌مدت ویتامین E نتوانست به طور کامل از پراکسیداسیون لیپیدی جلوگیری کند اما احتمالاً از این طریق با کاهش معنادار پراکسیداسیون لیپیدی توانسته است باعث افزایش غیرمعنادار زمان رسیدن به واماندگی شود.